elk woord leek een beschuldiging

ik luisterde naar klanken
van het dagelijkse gesprek
ingehouden emoties
elk woord leek een beschuldiging

de stilte drukte hoorbaar
de leegte was haast te voelen
verdriet en onbegrip huisden
waar liefde ooit regeerde

stemmen werden verheven
woorden over de tafel gesmeten
schuld lag altijd bij de ander
ik hield mijn adem in

opgerold lag ik bang te luisteren
het grijs doorkliefde mijn hoofd
ik wilde huilend mijn oren bedekken
maar nieuwsgierigheid stopte me

voetstappen dreunden in mijn hart
naderden mijn gebroken geweten
een klop op de deur
beschilderde mijn zilveren masker

zachtjes sluiten verzweeg de zorgen
klap van de voordeur sprak
de woede om eigen kortzichtigheid
blaam trof nog steeds elkander

© Copyright Zomaar iemand