met de wind mee.

voeten verpletterde me
als een zielig hoopje lag ik daar.
ik kon nergens heen.
ik bleef,
daar,
liggen.

de voeten trapten harder.
zon zag ik al lang niet meer.
tot mijn wijsvinger besloot dat
het wel genoeg was geweest,
'Sta op, sta op, sta op!
ik ben het zat,
het stil zijn en
gezeur te horen!'
wees hij vol woede.

nu voel ik de wind.
ik verpletter mijn bladderen bed
struikelend over stenen,
mis de druk tegen mijn rug.
de grond was zo onschuldig,
zo onschuldig en nu sta ik hier.
de wind voert mij mee
door de bossen, over eeuwige zee.

zoveel te doen.
zoveel gedaan.
laat het maar komen,
laat het maar gaan.

met de wind mee.

© Copyright merel12