Gedicht aan mijn vader

Als ik mijn man met onze zoon liefdevol zie spelen, sta ik er wel eens bij stil
Ook als ik het niet wil, het is een gemis, een vader hebben die er niet voor je is…
Nooit heb ik papa’s kleine prinsesje mogen zijn,
Wil het niet toegeven, maar toch doet het pijn…
Die enkele keren dat ik je nog eens zag, deed je wel dat je me graag mag,
Maar ik zie het in je ogen, je wil me niet, voel mij zo belogen…
Wat hebben wij jou in godsnaam misdaan, dat je niet voor ons wou gaan…
Een kind van je eigen vlees en bloed, dat voelt normaal toch goed…
Elk kind heeft toch de liefde nodig van Moeder én Vader in zijn leven,
Maar jij hebt mij dat nooit gegeven…
En dat gemis heeft mij de persoon gemaakt die ik ben op dit moment,
Iemand die nooit vaderlijke liefde en steun heeft gekend…
Onzeker, en naar zo veel liefde en geborgenheid snakkend,
Ik negeer het soms, maar het blijft toch wel pakkend…
Papa, toch ergens diep in mij zie ik je graag, want HAAT dat ken ik niet
En dat heb ik te danken aan mijn Mama, want die IS en WAS er altijd, bij elk verdriet…

© Copyright Cindyke74