Het masker

Mn tranen zijn gestopt,
mn ogen zijn gedept.
Mn gedachten zijn verstopt.
Maar mn verdriet is nog niet weggeëbd.
Ik verstop het diep in mij,
zodat niemand het zal weten.
Voor de buitenwereld lijk ik blij,
maar hoe te lachen ben ik vergeten.
Mn masker is weer heel,
alle scheuren zijn gedicht.
Ik sta weer op toneel,
met een lach op mijn gezicht.
Tot mn masker zal gaan splijten,
zal ik in mn rol blijven.
Tot mn masker zal verslijten,
zal ik leugens blijven schrijven.
Want als mn masker scheurt,
en de tranen ontwaken in mn hart,
zal ik worden meegesleurd,
naar een wereld,
van alleen maar zwart!

© Copyright Rowena