Sonnet: Tweede bel in zandlanden:

Huilende wind in de stilte ervoor,
De stad was daarginds, waar het donkerder was,
De man maakte voort en versnelde zijn pas,
Vliegend zand deed hem stoppen en daardoor,
Geraakte hij zijn richting kwijt,
De man stak zijn hand, een afwerend gebaar,
Beantwoord met een flapperend gewaad en wapperend haar,
De man hoorde niets, had geen besef van tijd,
Hoelang hij al stapte, zocht naar een onderkomen,
Blind in de zandstorm, doof in de wind,
Niets dat de storm kon intomen,
De man huilde, als een geboren kind,
En is in de zandlanden omgekomen

© Copyright Samuel De Maré