Vroeger toen mijn vader nog groot was

Vroeger toen mijn vader nog groot was,
was het een man van vele woorden
die menig man de lach liet aanhouden.
Alstublieft, geef hem nog een kans en laat hem stralen vanuit het graf.

Zijn lichaam huilt en zijn ziel waait weg
van de zwarte leegte in de kijkers,
naar een voor de alleen grijze massa bekende verte.
Triest zoals het ruikt, zo vredig als het lijkt.

Ga maar, wij weten dat je blijft.
Ga maar, het hobbelige leven strijkt zich wel glad en schrijft zich voort.
Met de pen nu in mijn handen gedrukt ben ik aan het woord.

Lieve papa, jij groeit niet meer.
Jij groeit niet meer, maar wordt steeds kleiner.
Mijn liefde voor jou neemt toe, evenals mijn waardering.
Hoe kleiner jij wordt, hoe groter ik...

© Copyright Ivo Vredendaal