Voor mijn allerliefste

Jij, de liefde van mijn leven,
Was maar op aarde voor even.
Kon ik maar terug en hield ik je maar tegen,
ze schoten met kogels als regen.

Wegstoppen lukt me niet meer,
het gevoel van gemis doet me zo zeer.
Bang om alleen verder te gaan,
het lukt me niet om op te staan.

Wat ze aanrichten zien ze niet,
Ze zijn verblind door hun eigen verdriet.
Ze namen jou van me af,
ze gaven je de doodsstraf.

Het liefst ben ik nu even alleen,
zonder mensen om me heen.
Denken hoe ik verder ga,
Voordat ik weer opsta.

Oorlog, bommen, kindersoldaten,
Wat ze aanrichten hebben ze niet in de gaten.

© Copyright Carla