Slaaf van de maatschappij
Alles is weg
Alles wat ik was
Dromen zijn verleden
Wat overblijft is
Een leeg omhulsel
Tranen rollen over mijn wangen
Ze proberen mijn hart te raken
Maar dat is versteent
Was het maar van ijs
IJs kan je smelten
Steen is alleen te breken
Niet meer te helen
Weg is alle hoop
Al mijn kracht is door
De leegte meegezogen
Een marionet ben ik nu
Armen en benen bewegen
De touwtjes door anderen getrokken
Dat is wat overblijft
Van wat ik wilde zijn
© Copyright Britta Nijhuis
Ingezonden door
Britta Nijhuis
Geplaatst op
15-05-2013
Over dit gedicht
geen woorden