Stoptrein

De stoptrein tuft maar door,
van station naar station,
rustig over het spoor.
En niemand die geeft erom.

Ze was nog maar jong,
maar een jaar of negentien.
Ze beet op haar tong.
Ze had al zoveel gezien.

Weer een station gehad.
Mensen stapten uit en in.
Onderweg naar de grote stad,
vermoedt niemand een ding.

Op school werd ze gepest,
haar ouders net gescheiden
en in de liefde ging het niet best.
Ze wil niet meer lijden.

Nog geen enkele onenigheid,
alles gaat rustig zijn gang.
De stoptrein is nog keurig op tijd
en de reis duurt niet meer lang.

Het was een zonnige middag,
ik liep over het plein.
Toen ik jou daar zag,
riep ik nog ‘’Stop! Trein!’’
Het mocht niet zo zijn...

© Copyright DeEenzameWandelaar