Stille verdriet

Je bent altijd de schouder
Het luisterend oor
Je vangt hun tranen op
Maar word zelf nooit gehoord
Je staat zo sterk als een huis
Maar je funderingen trillen
Je staat in een geluidsloze kamer
Heel hard te gillen
droevig zijn wil je niet
Je vergeet liever dat stille verdriet