14 mensen, 1 gezin

Een huis van veertien
in dit gedicht ga je dat aparte helemaal zelf zien
hoe het gaat bij zulke mensen
want ze zijn toch zo anders, met veel meer grenzen?
ach weet je wat wij altijd deden?
films, en tenten van kleden
dorpje spelen, of gewoon uren kletsen
maar helaas zitten we elkaar ook vaak te kwetsen
wat ben je met veel dan is ouders aandacht schaars...
dus lap je de regels maar aan de laars
of ben je veel nepziek en dan
zo lang tot je niet meer naar school kan
jaren thuiszitten tot het je spijt
en ziet dat ieder door jou heeft gelijd
de oudsten allemaal uitgegleden,
de jongsten zijn nog wel te smeden.
de last drukt nu dus helemaal op hen,
ze moeten worden zoals ik niet ben.
voor het dorp en de mensen om ons heen
soms lijken hun harten echt van steen
soms wou je roepen `doe niet zo gemeen!`
maar dan ben je weer samen met zen allen
wij laten ons gezin door geen mens meer verknallen!

© Copyright Tabitha