niemand.
ik deed altijd me best,
ik verschoof mezelf opzij voor de rest.
ik hielp altijd als het kon,
ik liet iedereen weer stralen als de zon.
ik heb mijn best gedaan,
ik ben uit eindelijk keihard afgegaan.
nu heb ik zelf hulp nodig,
maar voor die 'vrienden' is het onnodig.
als ik terug kon in de tijd,
voog ik alles weg als krijt.
spijt is verstand wat telaat komt,
dat heb ik nu zeker wel geleerd,
ookal heb ik jaren lang van niet beweerd.
© Copyright MisteryGirl
Ingezonden door
MisteryGirl
Geplaatst op
24-02-2013
Over dit gedicht
het gaat over iemand die iedereen geholpen heeft en nu zelf hulp nodig heeft maar niemand helpt haar.