Schuldgevoel leeft
De dagen heb ik verloren
toen ik niet dicht bij je was...
Ik wou je komen verzorgen
zodat je snel van je ziekte genas.
De dagen zijn uit mijn leven geglipt
als een trein die rijdt en niet stopt
als elke ademhaling naar de dood
en het hart dat voortdurend klopt.
Ik ben je kwijtgeraakt in het duister
en voor eeuwig blijf ik in het verdriet verhuld.
Nooit zal ik mezelf vergeven
heel mijn leven voel ik de schuld...
© Copyright Verwijderde gebruiker
Ingezonden door
Verwijderde gebruiker
Geplaatst op
14-02-2013
Over dit gedicht
Zoals verwelkte bladeren bloed spatten op onze voeten, zo is het leven een lach om de lippen van de dood