Gezicht in gedicht
Mijn eigen ogen,
ook al herken ik ze niet.
Mijn eigen ogen staren me aan
vol van verdriet.
Ik sta op een foto
Kijk recht in de lens.
Dat ik toen wat vrolijker had gekeken
Is misschien nu wel mijn wens
zo nu en dan pak ik de foto
en kijk ik er naar.
Dat een mens soms 2 gezichten heeft,
Is soms zo heel erg waar.
© Copyright Robbin
Ingezonden door
Robbin
Geplaatst op
17-01-2013
Over dit gedicht
het gaat over een vriendin. ik dacht dat ik haar kende. En dat is misschien ook wel, want niemand ziet hoe zij daadwerkelijk is.