Nooit meer slapen

Nooit meer slapen

Mijn mond ontsnapte een gaap
Het was duidelijk, ik verlangde naar de slaap
Maar ik wilde dit verlangen niet
Mijn angst zat te diep

De nacht ervoor droomde ik van mijn moeders dood
En tegelijk dacht ik aan mijn eigen nood
Mijn lichaam was alweer en jaar ouder
Ik had al een tijdje pijn in mijn schouder

Voorbij dacht ik zijn al haar verlangens
Aanbeland is zij bij de grens
Haar dromen zou zij nooit meer kunnen waarmaken
Zij zou nooit meer mogen ontwaken

Ook al was het niet waar
En daarvoor was ik erg dankbaar
Toch wilde ik nooit meer slapen
Al is de mens daar niet voor geschapen

Het zien van mijn moeders dood
Was voor mij een grote nood
Haar levenslust
Mag nooit worden uitgeblust

Als zij dood kan gaan
Ben ook ik verslaan

© Copyright Britta Nijhuis