Ergens halverwege dromenland

Het doet mij
geen verdriet aan haar te denken
zoveel vreugde heeft ze
mij ooit geschonken
met de woeste natuur
van haar geest en lichaam
maar ze weet
hoe moeilijk het is
een vreemde te zijn

ze neemt van niemand afscheid
in al lang vergeten aardse steden
waar realiteit als niets meer
dan noodlottig is gebleken
zelfs mijn hond jankt
door God verlaten, iedere nacht
omdat zij weg is uit mijn leven

ik stel me voor
hoe zij haarzelf
aan anderen voorstelt
met de ondergang van de wereld
inmiddels zeer aannemelijk
in het vooruitzicht

maar het vergeten voltooid zich niet
er moet opnieuw worden vergeten
ik vertrek heimelijk in de nacht
naar een dorp in dromenland
om het geheugen te ontzien

ik vind mijn weg
in het schrijven van gedichten
en ik droom verder
voel een hand aan mijn kruis
die daar eigenlijk niet thuis hoort
maar ik blijf volhouden
dat het mijn eigen hand is
die ik eigenlijk niet kan voelen
omdat ik in mijn waan verdwaal
mij in herinnering bevind
ergens halverwege dromenland

en je kunt niet zeggen
dat de liefde tegenvalt
het is onmogelijk
te vertrouwen in onzin
en tranen beminnen
tijdens de nacht
die alle woorden krom rijmt

mijn geest komt
van een eenvoudige ziel
je hebt jouw lijf er in gelegd

met al het aardse van het voelen.

© Copyright mobar