De Piano

Daar stond hij dan.
In een leeg vertrek met een doek eroverheen.
De piano.
Zo zwart als de nacht, zo helder van klank, wachtend totdat hij bespeeld word.
Maar dat gebeurd niet.
Omdat hij vergeten is, vergeten door degene die het doek eroverheen heeft gelegd.
Men zal nooit weten wat hij kan of hoe die ooit zal klinken.
Dus hij zal daar blijven wachten.
In alle stilte, totdat er iemand komt en die zal spelen en je laten horen,
je laten voelen wat muziek is.

© Copyright anna van den brink