Mooi ontroerend gedicht

Nu is mijn buurvrouw,
Met kanker geslagen als haar lot.
Vermoeidheid en die jeukende pruik,
Het maakt haar kapot.

In de kroeg samen met mij,
Een drankje doen voor geluk.
Gleed haar pruik af,
Toen ze opstond van haar kruk.

Iedereen keek haar aan,
Ze wezen haar na met een lach.
"Kijk die kale kanker kop!"
Dat je zo iets zeggen mag.

Ze schaamde zich voor haar pruik,
En huilend verliet ze het cafe.
Ik rende achter haar aan,
Ik ging met haar mee.

Dit moment zal ik altijd blijven heugen,
Hoe kunnen mensen zo laag zinken als dit.
Kanker is geen grapje,
Het is kei harde shît.

© Copyright dolfijnesther