Dakloos

dakloos zijn

het gevoel van eenzaam
en alleen zijn
waar kan ik heen
een weg volgen nergens heen
problemen die ontstaan
uit je verleden tyd
alles kwijt
het gevoel van machteloosheid
maar vechtend voor een bestaan
elke dag naar morgen
weer die weg volgen
maar wie ziet je staan
in een leven vol zorgen
alleen het gevoel die zegt
dat je alleen bent
in een maatschappij
vol overvloed
het doet pijn
maar een ander die niet voelt
wat jij voelt
alleen maar kunnen denken
hoe alles afloopt
dan zie je pas wie je vrienden zijn
of familie die je hebt
wie er zijn
en wie er niet voor je zijn
en dan zijn erin eens
niet veel mensen meer
die jij zo goed hebt gekent
want dan sta je alleen
en zwerf je door de kou
wat soms echt zo gevoel loos lijkt
maar het leven gaat door
ook al heb je ook zon goed leven gekent
en niemand je meer herkent
zoals je vroeger was
en dat doet pijn
want een dakloze
is net zoals een ieder
ook gewoon maar een mens is
maar die de grip op het leven is verloren
en dan beseft
dat je echt alleen bent
en niet meer de mens kan zijn
zoals ze je vroeger hebben gekent
want dan lopen ze je voorbij
en word je niet meer herkent


alex 15-11-2012

© Copyright aled44

Ingezonden door

aled44

Geplaatst op

15-11-2012

Over dit gedicht

dakloze mensen

Tags

Dakloos