Deurmat
een traan die als een zuur
door je wang heen brand
tot je ze smaken kan
en je tong verlamd
er valt nog zo veel te zeggen-
de woorden laten zich niet meer spreken
met klanken en gebrabbel dan maar
zoals een moeder haar krijsende baby,
zal ik doen alsof ik je begrijp
altijd blijven ja knikken
tot mijn hoofd van mijn romp rolt
en aan jouw voeten ligt,
als een deurmat.
© Copyright Matjorsk
Ingezonden door
Matjorsk
Geplaatst op
03-10-2012
Over dit gedicht
een gedicht over het eindeloze uitpraten in een stukgelopen relatie. Uiteindelijk moet er altijd wel iemand plooien.