Het meisje dat altijd lacht.

Het is niet moeilijk om iemand te missen die er niet meer is.
Het is meer het beseffen dan je die gene nooit meer kan zien.
Het een plekje geven. Je trauma te vergeten.
Op een dag eindigt ieders leven dat is niet moeilijk, dat gebeurt.
Voor de anderen die je kende is het niet makkelijk om je te vergeten.
Het te bedenken van al die vragen die je die persoon nog wauw stellen.
Wat je nog voor het laatst tegen hen wauw zeggen.
Mensen die je altijd maar aan je vragen of het goed met je gaat, dat je een sterk bent.
Ja het gaat goed zeg ik dan altijd.
Maar dat betekend niet dat ik me zo echt voel.
Wanneer je een herinnering wilt delen aan je vrienden over die persoon is het altijd stil.
Of ze niet weten wat ze er over moeten zeggen of niet kunnen.
Al die mensen die zeggen dat ze voor je zijn.
Op school je gevoelens niet laten delen en het weg propt achter een masker.
Een masker die altijd lacht.
Het is niet moeilijk iemand te missen die er niet meer is.
Het verwerken daar van is het moeilijks.
Het verwerken van de feit dat die gene waar van je heel veel hield er nu op eens niet meer is.
En je die lachende masker gaat dragen en de andere je het meisje dat altijd lacht gaan noemen.

© Copyright Suzan vm

Ingezonden door

Suzan vm

Geplaatst op

01-10-2012

Tags

Masker Missen Pijn Rouwen Verdriet Vergeten