Voor altijd duister

Ik heb veel handen uitgestrekt, meer dan dat ik heb,
altijd iedereen helpen, 'k onderdruk het gevoel dat ik het niet red.
steeds maar blijven troosten, knuffelen tegen de pijn
hopende woorden zeggen, terwijl ik zelf iemand anders wil zijn.

Soms voel ik me goed, weer een goed gesprek gehad,
Maar dan wordt me zelfbeeld minder, en val ik weer in dat gat.
Wanneer ik er ben uitgeklommen, met beide benen vast op de grond,
Ben ik stiekem toch bang, dat ik val met een nieuwe wond.

Ik leer mezelf beter kennen, en kan er minder goed omheen
Mezelf groot houden overdag, 's nachts verdrietig en alleen
Wachten op de mooie zon, waar ik zo naar uitkijk
maar het blijft voor altijd duister, dat blijkt uit de praktijk

© Copyright Ik dicht