Onvergeetbare tijden

onvergeetbare tijden mensen die je liever niet kwijt wil
het liefst ga je terug en zet je voor eeuwig de tijd stil
mensen maken dingen mee het liefst zet je het van je af
het leven is net een rotsblok, soms komt het gewoon te hard.

heb mn ogen gesloten denk terug aan het verleden
ooit komen we boven maar niet samen beneden
denk weer terug aan Jessica het doet me zo pijn
heb vragen in mn hoofd waarom moest het zo zijn?
de laatste dag van haar blij dat ik hem nog gezien heb
heb een plek in mn hart voor de mensen die ik lief heb

het leven gaat verder je moet er me leren leven
je leeft maar één keer, je komt niet meer beneden
de dood hoort bij het leven maar toch is het onbegrepen
gaat het leven boven verder? leven ze zonder pijn daar?
niemand kan daar op antwoorden de vraag blijft onbeantwoord
tot ik een engel volg en richting de hemel wandel

INB:
Dit is voor mn ouders als hun was er geen 1,
als ik in hun ogen keek verdween echt alles om me heen.
de rustgeving in hun ogen is als de stille wind,
ik verdwijn in stille gedachtes weet niet waar ik me bevind.

Ik zal er altijd voor hun zijn en zal ook voor ze strijden
met mijn bloed door hun lichaam zal ik haar door het leven leiden
als ik vol zit met problemen van die echte, die extreme
zal ik alles met hun delen om het even te vergeten.

ook al zijn ze al 2 jaar dood toch hebben ze iets van binnen
ze geven vertrouwen en kracht om een nieuw leven te beginnen.

de lach op hun gezicht slaat hard in als een bliksemschicht.
als een teken uit de mooie hemel zijn, zij een bericht.

ze gingen voor iedereen en alles voor hun zou ik er zijn,
voor alle fouten die ik constant maak zijn, zij het medicijn.

maar nu leven ze niet meer
en leef ik alleen met pijn

R.I.P. papa en mama 11 juli 2010 )':

© Copyright Miranda