Mijn gedachten

Waarom ben ik zo vernederd,door de pijn
Waarom kan mijn leven niet heel anders zijn
Waarom is echt alles dat ik ken,pijn om mezelf in wie ik ben.

Niemand weet hoe hard dit ook kan zijn
Niemand weet echt niets van die pijn
Het gevoel alleen te moeten strijden
brengt een mens echt aan het lijden.

Tijden waarin de zon steeds in me op kwam
Die plots verdwaalde in de duisternis
Teveel meegemaakt brengt veel gemis

ontwaken in de de nacht,denken aan wat je had verwacht
Wat zou het leven zijn als een mens naar je lacht?
Ik ken dat niet vreugde en plezier maken
De meesten hebben mij nu al doen kraken

Ik heb zo een klein hartje,het zit vol met haat en woede die ik niet kan uiten
Dagen en nachten zit ik aan die ruiten
denken van wat er allemaal gebeurd daar in de wereld buiten

Alleen zijn doet echt heel pijn
in een depressie geraken en er moeilijk uit geraken
Waarom kan nu eens niet voor even mijn leven heel anders zijn?
Zodanig ik er nog iets van kan gaan maken

Spijtig genoeg kent mijn woordenboek enkel het woord zwart
dat nog kort is uitgedrukt
Hier diep vanbinnen in mij zit ik in een gat
waar ik niet meer uit geraken zou
het is zo moeilijk
Mensen achter laten vanwaar ik van hou

Maar zo leven in onzekerheid en pijn
Het moest toch maar eens kunnen dat
mijn leven voor 1 keertje anders kon zijn

Daarom zijn mijn gedachten niet te verwachten
die ik dagen in mijn hoofd haal
Die ik al uit geprobeerd heb
enkel lukt het mij niet
Met mijn kracht vecht ik tegen mijn verdiet
Maar waarom niet tegen mijn gedachten...

© Copyright Mysterious