verbazing

je verbaasde me met je woorden
je stijl, je gekte
je gevatheid in een notendop
dat filosofisch struikelblok

ongeacht je levensmotto
die hoedanigheid van duisternis
leefde je vrij en onverschrokken
en niemand zag je waar gemis

verblind en dichter bij je
werd ik jouw spelende schaduw
die ruimte daar voor houden van
maakte alles en iedereen geschikt

nu zwijg ik wat en hou me stil
je hunkerde en ging met de wind
en waar je komt maak je dromen echt
toch stenig je zielen

de tijd wegtellend,
verstijfd in de herrinering
zit ik me nog steeds af te vragen
en blijf me verbazen

want hoe je me bekeerde
met ogen zo vriendelijk en zacht
voor dat moment in die beleving
heeft iets ons bij elkaar gebracht

© Copyright emil snijer