Opgesloten

opgesloten in een kooi
jij lachte, vond het zeker mooi.
opgesloten heel alleen.
alleen maar duister om mij heen.

niemand spreken, niemand zien.
dat veranderd iets zei jij , misschien.
ik bleef maar wachten, bleef maar hopen.
maar nee die deur gaat nooit meer open.

jij kwam naar binnen, kuste mij.
en ergens was ik ook wel blij.
een kusje hier een kusje daar.
voor ik het wist kwam jij al klaar.

nu wist ik het: ik ben verkracht.
na zoveel jaar nog meer keer dan ik dacht.
je bleef maar komen, en weer gaan.
ik dacht waar haal jij dat lef vandaan.

mijn eerste kind kreeg ik van jou.
mijn tweede kind van die ander die wou.
toen jij weer kwam, was ik weer bang.
ik zei : ik wil niet.
dat was mijn plan.
jij zei: je moet en ik huilde: bang.
bang voor de toekomst...
nog voor hoelang??

© Copyright samantha de zeeuw