De blik van de wolf.

Jou´n zwarte ogen, kijkend naar die van mij.
Elke nacht hoor ik je pijn.

Een droevige, lange en eenzame huil.
Het word nooit beantwoord, dat weet jij ook wel.

Maar elke nacht, hoor ik zacht, een eenzame huil.
Dan vraag ik me af: besta jij wel…?

Zou het niet m´n hersenen zijn die me weer bedriegen?
Want ja, ze blijven maar liegen.

Maar nu ik hier zo voor je sta.
Verdrinkend in jou´n ogen, weet ik, m´n hersenen hebben me niet bedrogen.

Je staat daar, midden op het pad.
Het staren in je ogen word ik nooit zat.

Je moest weer gaan, naar je vrije bestaan.
De verdriet en pijn die ik in je ogen heb gelezen, zou ik nooit vergeten.

En die eenzame huil ´s nachts, laat me weten, jij houd de wacht.
Met je scherpe donkere ogen, kijkend door het bos.
Weet ik zeker, wie hier komt is de klos.

© Copyright Verwijderde gebruiker