Het begon met snijden

Steeds maar weer werd het me teveel,
Wat het was, is iets dat ik niet deel.
Maar alles leek wel tegen mij,
Ik was nooit gelukkig, ik was nooit blij.

Het begon met snijden om mijn eigen pijn te maken,
Een gevecht tegen mijzelf, tegen de buitenwereld staken.
Pijn die ik kon controleren,
Pijn die me niet zo kon deren.

Maar op een gegeven moment liep het uit de hand,
Ze gingen over de scheef, tuimelde over de rand.
Ik kan het niet meer aan en wil persee weg, er niet meer zijn,
Ik gun niemand te zien, ik had zoveel pijn.

Ik pakte het mes waarmee ik al die tijd sneed, maar nee.
Wie weet lukte het niet, zat het me weer niet mee.
Ik pakte dit papiertje en schijf nu mijn bericht,
In de vorm van mijn hobby, de vorm van een gedicht.

Wanneer jullie dit lezen, met mijn mes eraan gebonden,
Wil ik laten weten dat ik wil worden vergeven voor mijn zonden.
Hierbij neem ik afscheid, Je ziet me niet meer terug,
Je zult me nooit vinden, maar zonder pijn heb ik me gemoord, heel vlug.



Deze opdracht was heel zwaar om te schrijven omdat ik me ooit zo heb gevoeld maar op het juiste moment het geluk ben tegen gekomen waardoor ik nog even wilde wachten. Nu, zo'n half jaar later ben ik er nog steeds en ik kan jullie allen beloven, doe het niet want je komt het geluk nog wel tegen net als ik nu. Ik heb nu geleerd mijn problemen op te vechten en zou voor geen goud meer weg willen. Er is zoveel moois...

© Copyright xisax