Angst

Het lijkt soms wel dat mijn horizon zich verkleint,
dat in mijn hart, dat felle licht niet meer schijnt.

Omdat ik mezelf in angst steeds lijk te verliezen,
het mijn hart in eenzaamheid doet bevriezen.

Emoties die dan door mijn lichaam razen,
zo'n naar gevoel, dat me telkens doet verbazen.

Hoe kan het dat angst zo mijn leven bezeerd,
dat mijn levenslust zich zo tegen mij keerd.

Waardoor ik weer na beneden val, van die voorheen bereikte top,
het haald gewoon heel mijn leven op z'n kop.

Tja en zo heb ik ook soms van zo'n dagen,
dat het gevoel van angst voortdurend aan me zit te knagen.

© Copyright Verwijderde gebruiker

Ingezonden door

Verwijderde gebruiker

Geplaatst op

18-01-2012

Over dit gedicht

niks bijzonders

Tags

Angst Eenzaam Verdriet