De kruk

Ik at een patatje
en ineens zat je
met gebaren heel druk
naast mij op de kruk.

Onze ogen vingen elkaar
in een blik
je maakte weer een gebaar
de eerste die sprak, was ik.

Aan je gezicht kon ik zien
die is niet gelukkig
je deed een beetje nukkig
liefdes verdriet misschien?

Onze ogen bleven kleven
het was mij om het even
ik wist meteen
die, of anders geen.