Mocht rusten op je hand

ik fladderde wat traag
koos willekeurig bloemen
ik dacht de hemel vaag
verdwaalde toen en nam
je hulp maar al te graag

mocht rusten op je hand
die me verbaasde
om zijn zachtheid
de zon scheen roze
aan de overkant

we zagen kleine dingen
lachten naar elkaar
ontdekten hoe we zonder
woorden konden zingen
dansten als een paar

ik leerde jou
weer kijken naar
wat je dacht te zien
jij gaf me mijn verbazing terug
een toekomst heel misschien

© Copyright wil melker