Ze was stom

hoe kun je
hoe kun je nou zo stom zijn
zo dom zijn
om hem te vertrouwen
je kenden hem niet
je kenden hem zoals ik
me internet vrienden kenden
je vertrouwden hem zoals ik bij me
vrienden deed
maar jij was dom
jij was stom
jij ging met hem mee
je kwam steeds niet terug
ik belden mama vlug
we wachten uren maar steeds kwam je niet terug
tot dat je kwam
je haar was blond
je had een piercing in je mond
je keek me aan en renden weg
me moeder zei dat we moesten eten
jij riep keihard pech !
die avond stond er een meisje
in een roze kamer
een piercing in haar mond
en je was blond
niet bruin
tot dat me moeder de gordijnen
dicht deed ik keek
nog 1 keer naar mezelf
en ik was pas elf

© Copyright sammie

Ingezonden door

sammie

Geplaatst op

02-09-2011

Over dit gedicht

verdriet

Tags

Vertrouwen