Stof in het licht van mijn duister

verdwaalde woorden,
verloren in het doolhof dat ik zelf steen voor steen
heb neergezet.
waren nooit meer als woorden,
maar tonen nu verzet.
De muren, eens zo sterk en machtig,
brokkelen nu af in stukjes stof die zweven in een bundel van licht en ik kijk aandachtig.
Ooit waren deze muren gebouwd om me te beschermen tegen pijn en kwaad,
nu zijn ze het enige opstakel dat me nog in de weg staat.
zelfs de diepste gang en hoogste muur weer houd me er niet van de gil te ik onderdrukken die mijn borstkas openrukt.
Deze simpele verdwaalde woorden hebben hun stempel gedrukt.
Maar eenmaal aan het eind gekomen ben ik sterker.
Die simpele woordjes wuif ik weg en daarna zie ik nog wel verder.

© Copyright doreenverbakel