Mijn lieve oma

Ik herhinder mij de fijne tijden.
Je wilde ons vaak met van alles verblijden.
Een keertje passen op ons.
Je deed het met veel plezier.
Ook de ritjes achter op de fiets met de voeten in de karbies.
Of speteren in het lavet we hadden altijd reuze pret.
Maar je werd ouder en een verzorgingshuis leek vertrouwder.
Maar je ging hard achter uit.
Het woord dementie kwam er uit.
Het werd erger en erger.
Het verzorgingshuis is niet meer je plek.
Het is je dementie die je nekt.
Het doet best wel pijn dat je geheugen is niet meer fijn.
Maar ook al ga je achteruit.
Ook al ken je mij straks misschien niet meer.
Ik zal er voor je zijn.
Want je bent en blijft mijn oma.
En daarom doet het best pijn.
Dat je bent getroffen door het dement zijn.

© Copyright Verwijderde gebruiker