Een later leven

heb de rots gebroken
mijn eigen jeugd gewroken
ben mild geworden
in een stenig land
alles met de blote hand

verwondingen bij splijten
mijn armen laten openrijten
aan de scherpte van het puin
maar alles is nu eindelijk weg
het zicht is vrij en ruim

nog groeit er niets
uit zaden die op een
later leven wachten
in blakerende zon en
diepvrieskoude nachten

ik zal de grond
besproeien met verdriet
die oceaan van tranen die
opgehouden werd laat ik
nu stromen vergeten doe ik niet

© Copyright wil melker