Gehandicapt
Mensen om mij heen.
Ze kijken zo gemeen.
ze kijken naar mijn been.
Ze voeden me op als een kind.
Zo klein en onbemind.
Maar de sterkste die wint.
Ik zit vast aan dat ding.
Gefluister onderling.
Een ding kan ik goed, ik zing.
Ze troosten me te veel.
Oh, ik onderdruk een gil.
Dit is niet wat ik wil.
Ik wil normaal zijn.
Dat lijkt me zo fijn.
Niet, ik ben niet klein.
Misschien heb ik wat meegemaakt.
En heeft het me inside geraakt.
Maar er is iemand die over mij waakt.
De balken kraken.
Mijn witte laken.
Ik wil mijn normale leven niet kwijt raken.
Geloof me, je hebt maar 1 leven.
En ik, ik ga alles geven! :)
© Copyright Linda Koers
Ingezonden door
Linda Koers
Geplaatst op
12-08-2008
Over dit gedicht
ik ben misschien gehandicapt en kan misschien niet alles alleen maar ik weet zeker dat ik me ook kan reden zonder dat ene been.