Autisme

Veertien jaar en ging al uit huis
thuis ging het niet meer
want ik was niet in orde
ik ging naar een speciale ziekenhuis

Helemaal alleen
tussen de vreemde mensen
die je een jaar lang bestudeerden
maar ik liep er met een grote boog omheen

Ik moest er niks van hebben
van dat gekoekeloer
net een aap uit de dierentuin
en ik kreeg ook vieze dierenvoer

Werd je boos
namen ze je mee
stopten ze je in een isoleercel
en je huilde, alles was hopeloos

Geen licht scheen op een einde
geen liefde meer
geen moeder die je instopte
geen knuffel, geen gebaar
een hele depressieve sfeer

komen ze met een stempel
en dat wordt met geweld op je gedrukt
autisme is wat je hebt
ik kan niet naar huis, ik ben mislukt

Sociaal gaat het niet
contstant word je beschermt
tegen een wereld waar je intreed
zodat je nooit het ziekenhuis verliet

Maar ik was het beu
ik liep weg
want ik was toch autistisch
een verstandelijk gehandicapte,
een raar mens
maar ze vergaten wel
mijn diepste wens

ik ben autistisch
mij doet het niets
en ik zeg weinig
voor de rest ben ik toch fantastisch?

ik ben verlegen en stil
kan mij 't schelen
ik ben toch niet de enige mens
met een verschil?

© Copyright Samantha