Zwart vertekent wit

uit alle hoeken schreeuwt
de stilte van de nacht
ze vreest de zachte lach
en klampt aan angst
die iedere beweging doodt
je dieper hijgen laat en je
verlamt in wazig rood


donker licht soms duister op
beweegt zich in verstarring
dreigen maakt je rust kapot
je handen tasten in verwarring
ze verliezen zich in vaagheid
zonder raken met stilte
kunnen ze geen vuisten maken


nog bonkt je hart en bloed
ruist in je oren je vlucht
omdat je als de dood bent
om de stilte weer te horen
angst voor zwart vertekent wit
later in het eerste schemerlicht
word je opnieuw geboren

© Copyright wil melker