onmogelijke liefde

mijn ogen even wenken en de tranen stromen
de realiteit is zo pijnvol daarom leef ik liever in dromen
ik haat het om ver van mijn geluk te staan
geluk die nooit meer dicht bij me komt en mijn hart met een bijl blijft slaan
tranen vallen maar jij hoort ze niet
mijn stem blijft rond spoken in de nacht en schreeuwd alsjeblieft
laat dit voorbij gaan en laat de geluk in mijn gezicht verschijnen
ik zie geluk in verte en hoop dat het nooit zal verdwijnen
ik hoop dat het met de dag nader komt
tot die dag loop ik met tranen en bloed aan mijn hart ... vermomd
mijn ogen willen mensen niet meer aan kijken
mijn lippen kunnen van teleurstelling niet meer zeiken
niet eens om mij te kunnen uiten
ik loop lang niet meer buiten
ik ben maar een klein vogel die amper kan vliegen en zij zijn hongerige wolven
als ik ooit nog uit mijn kooi kom is mijn leven compleet bedorven

© Copyright de vermomde

Ingezonden door

de vermomde

Geplaatst op

01-04-2011

Over dit gedicht

als ik geluk zeg,spreek ik letterlijk over een geliefde

Tags

Liefde Verdriet Verwarring