verdriet

Elke keer weer opnieuw
Verdriet in mijn leven
Verscheurd van de pijn
Dat is me gegeven
Ik doe zo mijn best
Maar ben het vechten zo moe
Elke dag weer die vraag
Waar gaat mijn leven toch naartoe
Ik voel me zo alleen
Dat ik bijna niet meer knokken kan
Mijn hart bloed
Het doet zo'n pijn dat ik bijna niet meer kan
Toch wil ik het niet opgeven
Maar ik ben zo moe
Dat ik soms niet meer wil leven
Dan wil ik het liefst naar de hemel toe
Toch is het nog niet mijn tijd
En blijf ik hopen op geluk
Dat er een einde komt aan deze strijd
Want op dit moment ben ik volledig stuk
Wonderen bestaan
En daar probeer ik in te blijven geloven
Het zal vast ooit weer beter gaan
En zal deze pijn langzaam doven

© Copyright barbara117