Een duister gat

Bladeren vallen van de bomen
En de wegen worden weer wit
Ga ik nadenken over mijn onzekerheid die weer is gekomen

Brrrr de wintermaanden zijn zo koud
Zeker wanneer je iemand om je heen mist
Een dame die me nu het zo koud is stevig vast houdt

Een gemis wat me verdrietig maakt
Wetend dat het door mijn onzekerheid komt
Kom ik er maar niet achter waar die onzekerheid zich waakt

Ik blijf het maar met me mee dragen
Als een kangeroe die zijn jong met zich mee neemt
Met al me gereedschap probeer ik het te verjagen

Overdag zitten de tranen verborgen achter die lach
Die lach waar iedereen van denkt dat hij echt is
Maar s'avonds wanneer ik alleen ben komen de tranen

Als een tsunami lopen de tranen langs mijn gezicht
Raak ik plots verdwaald in het duister gat
Hopeloos ben ik op zoek naar licht

Het licht wat me antwoorden geeft
Antwoorden uit het duister gat
Die tot dusver daar eenzaam leeft

Maar ooit komt er een dag
Een dag dat ik het opeens weet
Waar die onzekerheid nou lag

Tot dat moment zal ik moeten strijden
Strijden tegen die onzekerheid
En overwin ik het alleen door pijn te leiden

© Copyright romero de ruiz