Mentor

Ik durf niet voor de klas te staan met een spreekbeurt, want dan ga ik trillen als een gek.
Ik durf met gym niks voor te doen, bang dat het mis gaat en ze me uit zullen lachen.
Ik durf niet meer op te vallen, bang om weer gepest te worden.
Ik durf in geen musical meer te spelen, bang omdat ik niet kan acteren en ze me weer uit zullen lachen.
Ik durf geen presentatie te geven, bang dat ze de trilling in m’n stem horen.
Ik durf in de klas niet te vragen wat ik niet begrijp, bang dat ze dat grappig zullen vinden.
Gepest zijn, faalangst en plankenkoorts gaat niet samen.
Apart misschien wel, maar zo red ik het niet..

Gelukkig was u toen daar,
de allerbeste leraar.
U hielp mij door die tijd heen,
zoals u, is er geen!


*Dit gedicht is voor mijn mentor die me over mijn angsten heen heeft geholpen en in mij bleef geloven.*

© Copyright marijke13

Ingezonden door

marijke13

Geplaatst op

19-01-2011

Tags

Mentor Plankenkoorts