Het spijt mij

Papa weet dat hij er nooit voor jullie is geweest…
Maar kindjes weet en onthoud goed dat ik constant aan jullie denk en voor altijd over jullie zal waken als jullie persoonlijke beschermgeest…
Papa weet hoe hij vroeger was maar kindjes…weet dat ik nu anders ben, hoop dat jullie mij nog kennen en als papa blijven zien…ik ben bevreesd…
Hoe ik was…dat spijt mij heel hard, had niets met vaderliefde of met jullie te maken, ik wist gewoon niet beter…ik hou zoveel van jullie - ook van jullie mama - en ik mis jullie allemaal maar kindjes ik heb mezelf en mijn leven gebeterd…

Als ik terugkijk naar wie of hoe ik was dan was ik de titel “vader” echt niet waardig…
Papa heeft nooit echt een goed leven of kindertijd gehad, heb alles overgenomen en als echt aangenomen…wist echt niet beter daarom was ik zo wreedaardig…
Heb zelden tranen als ik schrijf maar nu is dat wel zo…mijn kinderen en jullie mama zijn mijn kostbaarste juwelen, voor jullie blijf ik “vechten” en blijf ik strijdvaardig…
Wil jullie zien lachen en spelen, roepen en tieren,…heb jullie nooit kinderen laten zijn maar wou soldaatjes van jullie maken - zoals ze met mij hardleers hebben gedaan - maar kindjes…ik was fout…wil jullie knuffelen, vasthouden, helpen, spelen,…te laat…betreurenswaardig…

Had wat beter en meer naar jullie lieve mama moeten luisteren…och ja alles wat ik dacht en deed was altijd correct en juist…integendeel het was allemaal verkeerd…
Mama en papa hebben vaak ruzie gemaakt - zogezegd door jullie - maar ik weet en besef nu dat het door mij kwam omdat ik altijd mijn wil en zin moest opleggen en doordrijven…ik leer het hardleers maar ik heb mijn lesje daadwerkelijk geleerd…
Het is echt hard en ondraaglijk om niet meer bij jullie te kunnen zijn, ben terecht gestraft voor wie en hoe ik was en draag daar spijtig genoeg de zware sancties van…kindjes het spijt mij en ik schaam mij…wil altijd bij jullie zijn maar ik…ik ben bevreesd…
Papa mist die avonden op de spelcomputer, het zakdoekje leggen of verstoppertje of schipper mag ik overvaren spelen ,…die momenten waren eerder schaars maar weet dat het nu anders zou zijn, jullie zijn het belangrijkste want papa ben je immers niet voor eventjes maar voor de rest van je leven, ben trots en fier op jullie..ben nog altijd niet volleerd maar wel vereerd…

Mis al jullie mooie momenten, school, kerst,…binnenkort jullie nieuwjaarsbrieven, zou zo graag ontwaken met jullie die op het bed komen springen…
Jullie hebben jullie eigen talenten, die zou ik graag samen ontdekken en ontwikkelen, dat is wat ik wil maar ik…ik kan niemand dwingen…
Papa voelt zich machteloos, verdrietig en héél klein…daarom dat ik dit voor jullie en mezelf schrijf, ik hou van jullie allemaal en dat is nu eenmaal iets dat ik niet kan en mag verdringen…
Het is mijn eigen schuld kindjes en het spijt mij uit de grond van mijn hart…ik noch mama willen dit…ik weet dat ik niet enkel papa ben maar dat ik mij nu ook echt papa voel en daar zit het grootste verschil…het vergt tijd bij papa maar uiteindelijk lijkt alles toch door te gaan dringen…

© Copyright Verwijderde gebruiker

Ingezonden door

Verwijderde gebruiker

Geplaatst op

27-12-2010

Over dit gedicht

Persoonlijk

Tags

Kinderen Liefde Verdriet