Het zout van witte meren

zand brandt geel
op okermatte vlaktes
de hitte loeit in
as van vele dagen

cicaden zingen hoog
een droog geluid
vibrerend in de stekels
van verdorde distels

de laatste tranen
blinken in het zout van
witte meren het verdriet
is hier al eeuwen oud

dit leven lijkt gedoemd
te sterven maar het erven van
de dood is weer herboren worden
uit de schoot van de woestijn