Sneeuw
Een wit deken,
ongeroerd egaal.
Snel, de eerste stappen,
sporen van dieren, stappen van mensen
zijn te zien.
Dat herinnert ons
aan wat voorafging.
Na een tijd,
vol sporen, vol gaten
Een warboel geworden.
Donker, smerig, bruin
ligt het erbij.
Veel gezien, veel geleden.
Het sneeuwt.
Alles weer vergeten.
© Copyright James Rodway
Ingezonden door
James Rodway
Geplaatst op
02-12-2010
Over dit gedicht
Geïnspireerd door de lijnen getrokken in de sneeuw door leerlingen van mijn school, trok ik de vergelijking met het geheugen door. Dit gedicht kreeg een bijklank door de sneeuw, die bleef vallen en mij deed denken aan het uitwissen van de sporen.