Enkel niets meer van je horen

Als een toekomst waar verleden enkel nog een rol in speelt,
voel ik mij na al die maanden die ik met je heb gedeeld.
Als een schip op woeste baren, stuurloos zonder kapitein,
heb ik nu voor het eerst ervaren hoe het voelt alleen te zijn.

Voel de passie door me stromen,
wordt haast gek van sterven dood.
Waarom jij hier aangekomen
en me even redding bood.
Kan niet leven met de nachten,
met de sterren en de maan.
Alsof ook zij nog naar je trachten, samen missen wij voortaan.

O m’n God ik heb genoten van met jou gelukkig zijn,
zag het bord niet van verboden, betaal de boete nu in pijn.
In mijn geest blijf je toch wonen, voel jou alles hier in mij,
zal er ooit een dag nog komen dat ik zeggen kan, voorbij.

Heel gewoon nog met je praten over he
he, hoe gaat het nou.
Lukt me nooit mag je niet vragen,
zou hier doodgaan van de kou.
Weet voor mij wordt nu het heden
als een schim die plots verdwijnt.
Alle passie meegenomen en een zon die nooit meer schijnt.

Heb geen afscheid kunnen nemen,
zelfs geen woord meer uit je mond.
Had met jou hier willen wenen om wat ons hier samen bond.
Besef dat onbezorgde dromen over uit zijn en voorbij.
Weet dat jij nooit meer zal komen, overleven zonder wij.

Enkel niets meer van je horen,
kan mijn pijn misschien verslaan.
Werd zo graag opnieuw geboren,
zonder fluisteren van je naam.
Hoop voor jou een heel mooi leven, deel het nieuwe niet met mij.
Heb teveel mezelf gegeven,
had een droom en dat was wij.

© Copyright Peter Stevens

Ingezonden door

Peter Stevens

Geplaatst op

29-04-2007

Tags

Verleden