mijn fouten.

Iedereen die haar tegenkomt ziet de pijn en leed in haar ogen, haar toekomst staat met inkt beschreven, is uitgesproken. Niemand weet wat er mis is, wat er verkeerd gaat, waarom ze die fouten, mistakes, heeft gemaakt. En elke keer als er iemand naar vraagt, zijn het de tranen in haar ogen die ze begraaft. Het enige wat ze wil is de tijd terug dat het goed was, die tijd dat een smile op haar face standaard was, dat er geen foto of filmpje van haar was, de tijd dat ze zichzelf was. En niemand weet de reden van de dingen die ze deed, iedereen had een eigen mening over haar fouten en niemand snapte haar leed. Uiteindelijk raakte ze al haar vrienden kwijt, en elke dag krijgt ze steeds meer spijt, haar hart was nu de plek waar een ongeneeslijke wond zat, ze bleef herhalen dat het goed zou komen in de loop der tijd. Maar of dat zo was wist ze niet meer, want op een gegeven moment deed haar hart teveel zeer, en het lijden van de pijn wilde ze niet meer, want die fouten maakte ze elke keer weer.

© Copyright Niens.