Alleen maar kijken...

Ik zit nu al maandenlang in dit verhaal verstrikt...
Ik zit in een groot bos, vol verleidingen...
En ik kan de uitgang er niet van vinden. Buiten het bos zijn er mensen aan het feesten. Ik niet.
Ik ben verdwaald in een bos, vol van wilde dieren en angst. De wind kietelt mijn nek terwijl ik zachtjes een liedje neuriet. De schilderijen in mijn kamer komen steeds als een waas voor mijn gezicht...
Dan wordt het donker. Het licht gaat uit.
Teder en zacht lopen we hand in hand door het diepe, donkere bos. We moeten het uiteinde vinden!
Dan raken zijn tedere lippen de mijne. Pas later besefte ik, dat het fout was. Fout! Ik kan er alleen nog maar naar kijken. Zoals een tekst was dit fout...
Een onvergefelijke fout. Ik kan alleen nog maar naar hem kijken...

© Copyright Trijske