Je trekken zijn verbekt in pijn

je scherpt licht in vouwend duister
een klauw met bont gevoerd
nagels putten in de huid
strelen bloedvergietend voren rood
het hart onbloot in spuitend dood

lach en kijk je lijf bevrijd
van haat in levenloze staat
je trekken zijn verbekt in nijd
omdat het onderscheid
door dood niet meer bestaat

ze grijnzen met hun lippen dun
de lege ogen hongeren naar jou
kou verkilt nu zonder bot je lijf kapot
je geest verdwaalt zonder houvast
vervloekt het donker op de tast

demonen ijlen woordloos diep
het zwart basalt gestalt in archetype
vervlakkend krijsen je dimensies
in het strekken van de tijd je ziel
verzoekt al weer een eindigheid

© Copyright wil melker