Een moeder zonder kind

bleek en stil
het zwarte steile haar
iets voor haar ogen

zit daar
een moeder zonder kind
wat in elkaar gedoken

haar trein
dendert maar door
met onverlichte ramen

zonder namen
schokken vier coupés voorbij
terwijl de regen spat

geen uitspraak over schuld
kan haar nog deren want
in haar hoofd rijdt weer de trein

de seinen staan op rood
ze flitsen langs
maar zullen nooit meer keren

© Copyright wil melker